دیکتاتور کوچولو
يكشنبه, ۲۷ بهمن ۱۳۹۸، ۱۰:۳۴ ق.ظ
انگار دارم عادت میکنم به شنیدن توهین و تحقیر شدن از طرف مدیر گروه. حالا دیگه وقتی تو حرفاش بهم توهین میکنه بغض نمیکنم و بعدش گریه م نمیگیره. تا قبل از امروز ازش متنفر بودم اما از الان به بعد دیگه ازش متنفر نیستم. فقط دلم براش میسوزه که انقدر کوچیک و حقیره. حتی با وجود محیط خوب و پرورش دهنده ای که اطرافش داره باز هم در مرداب حقارت خودش دست و پا میزنه.
دکتر طاهره اسماعیل پور، دنیای تو انقدر کوچیکه که باعث شده خودت رو خیلی بزرگ ببینی. به امید روزی که از اینجا برم و تو و امثال تو رو پشت سرم جا بذارم ...
- ۹۸/۱۱/۲۷
جالبه الان با توجه به دانشکدۀ این خانوم دکتر متوجه شدم که احتمالا شما با پری هم دانشگاهی هستین :/ :دی
دقیقا می فهمم حرفتون رو. یک نفر داشتیم که به اسم "مهندس موسی الرضا ابوچناری" توی شتابدهندۀ آبان تابستون 3 ماه زیر دستش کار کردم آماجِ انواع توهینها و تحقیرها. حالیش هم نبود. جلو دخترا قشنگ منو میشست میذاشت کنار. هر سری هم می گفتم می خوام برم توی جلسه الکی تمجید میکرد.
این جور مدیرهای عقده ای، نه توهین و تحقیرهاشون واقعیه، نه متأسفانه تمجیدهاشون.
من که طاقت نیاوردم و بدون بستن قرارداد فرار کردم از دستشون. ولی متأسفانه توی ایران تنها راه بقا به عنوان employee (کارمند یا هرچی)، طاقت آوردن زیر بار تحقیر این قبیل موجودات بیشعوره.
و جالبه یه نکته ای هم بهتون بگم. خود سیستم عقیده داره کار بدون توهین و تحقیر جلو نمیره و به اصطلاحِ خاص خودشون مدیر باید به کارمندا و تمام حیطه های کاریشون "تجاوز کنه".
مثلا: دکتر قانعی (که اگر خبرشو پریروز خونده باشین، به عنوان دبیر کمیته علمی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری خبر از کشف داروی کرونا داده بود)، مدیر اصلی همین شتابدهندۀ آبانه و مرد به شدت به شدت نازنینیه. یه مدت این مدیر بود، بعد دیدن کارا پیش نمیره، این ابوچناری که ذاتا فاقد هر گونه شعوره، گفته بذار من جات باشم من میدونم چه کار کنم.
کلا عمدا مدیر دلرحم و با شعور رو با مدیر بیشعور جایگزین می کنن برای این توپ و تشر زدن به کارمندا. و متأسفانه ایران جوری شده که به جای استخدام منتورِ با تجربه و پول دادن بهش، میخوان نیروی جوان رو بلا نسبت شما، خودمو میگم، با شلاق و به صورت خود آموز تربیت کنن. اصلا هم نمیخوان قبول کنن سیستم مدیریتیشون از پایه غلطه.