من کجایم و آنان کجا
پنجشنبه, ۳۰ آبان ۱۳۹۸، ۰۲:۱۲ ق.ظ
دائم دارم به رفتار اطرافیانم تو این چند روزه فکر میکنم. درصد زیادی از دوستانم با نبود دسترسی به واتساپ و اینستاگرام، منو فراموش کردن. با اینکه تنها توی شیرازی که مرکز اعتراضات بود زندگی میکنم، پدر و مادرم کمتر از همه نگرانم بودن. اونایی که ادعا میکردن دوستم دارن حتی یه تماس ساده ی سی ثانیه ای هم نگرفتن. حتی برادرم که تا الان چندین بار بهم گفته که من دلیل زنده بودنشم یه اسمس ساده به من نزده!
من سه روز تمام بیقرار بودم، دیوانه وار به دنبال یه روزنه ی ارتباطی
پایان این همه بی قراری اونی نبود که انتظارشو داشتم
اما من این تکه های نازیبای واقعیت رو می پذیرم. من تنهایی بشر رو می پذیرم.
- ۹۸/۰۸/۳۰
دقیقا حالی ک الان داری رو من حدودا سه ماهه که درگیرشم!
ینی وقتی به رفتار اطرافیانت توجه میکنی میبینی همه دارن یجورایی برا خودشون زندگی میکنن و جوری رفتار میکنن که زندگی فقط بکام خودشون باشه.حتی نزدیکانت!!!و این مهم نبودنت برا بقیه همیشه آزارت میده! ن ک مثلا توقع داشته باشی برا کسی مهم باشیااا ولی حداقلش اینه ک برا اونایی که داری از ته دل مایه میزاری برات کم نزارن!
خودمم الان درگیر همینم و مثه لولوخورخوره داره کل افکار آدمو تیکه تیکه میکنه!
واقعا روانی کننده س!
کاش درمونش پیدا میشد :(