زندگی بهتر

یاسمن بعد از 9 ماه برگشته ایران و قراره این هفته همدیگرو ببینیم.قبل از رفتنش یه جشن گرفت که نمیدونم عروسی بود یا گودبای پارتی یا چی که من نرفتم.خودم دوست نداشتم برم.با اینکه یاسی رو دوست داشتم اما انگار از بودن تو جمعی که برام غریبه بود معذب بودم . فقط خودمو دعوت کرده بود،بدون خانواده! دردسر های رفت و آمدش و اینکه قطعا مراسم تا نیمه های شب طول می کشید و من اون موقع شب چطور میخواستم برگردم ،جای بسی تفکر داشت.ضربه ی آخر رو پیشنهاد یاسمن زد که گفت شبش بیا خونمون و فردا برو! دیگه خیلی بهم برخورد و جای هیچ شکی برای نرفتنم باقی نموند.

ولی همین منی که دارم اینجوری میگم وقتی یاسمن از ایران رفت نشستم زار زار گریه کردم.چون بینمون یه پیوند عاطفی برقرار شده بود و منم آدمی نیستم که از کسی دلخور باقی بمونم.

یه مقدار پول کنار گذاشتم که براش کادو بخرم.با خودم فکر کردم که چطور میشه یاسمن رو خوشحال کرد.تصمیم گرفتم یه کوله پشتی چرم کوچولو بگیرم و توش یه سری چیزا بذارم.از جمله یه کتاب،یه عروسک کوچیک و خاص یا یه مجسمه ی فانتزی،یه بسته پاستیل و یه لباس 

فعلا اینا به ذهنم رسیده ولی خیلی کمه و باید براش وقت بذارم ببینم چی میشه به این لیست اضافه کرد.

دوست داشتم یه آلبوم از عکسامون براش درست کنم اما متاسفانه ما اصلا آدمای عکس بگیری نیستیم و اون سه چار تا عکسی هم که داریم ضایعست و ارزش چاپ کردن نداره :دی